Hiling

Sana di nalang kita nakilala. Sana di nalang naging tayo.

Di sana kita iniisip; di ko sana naalala na wala ka na sa tabi ko.

Sana di mo sinabing mahal mo ko; sana hindi ko ito binalik sa’yo.

Hindi ko sana alam ang pakiramdam pag kasama ka; di ko sana nararamdaman ang ganitong sakit.

Kung wala ka, masaya sana ako ngayon at di naglulupasay tulad ng ginagawa ko sa harap mo.

Kaso ginusto ko ‘to eh; kasi ginusto kita.

Kaya kahit malungkot, kahit masakit, kahit hanggang dito nalang, salamat pa rin kasi nangyari ka sa buhay ko, at di kita malilimutan.

Kaya sana maalala mo rin ako.

PS: 10 years later, and I felt like writing this one. Saw a recent photo of Anna on Facebook (we’re not connected; we haven’t been in 10 years), and it made me remember things.

10 years ago, I said I would never publish here again. 10 years later, I’m posting this and I wouldn’t have remembered my oath had I not backread some of my work.

10 years is definitely long enough to forget a promise, but not long enough to forget how someone made you feel.